Ameliyatımdan sonra ziyaretime gelen mesai arkadaşlarım dönem sonu toplantısı için Antep'e gidiyoruz diyorlar.
"Hep İstanbul'da olurdu toplantılar,benim hastalığımı mı beklediniz" diyorum üzülerek.
Bir kaç gün sonra da uçak biletim ayarlanıyor Gaziantep için.
Direnim ise hala benimle...
Öyle güzel kamufle ediyorum ki onu. Kimse anlamıyor...
Eşim tek başıma beni uçağa bindiriyor ama aklı bende...
Hem hamile hem yeni ameliyatlı hemde direnli karısını uçağa bindirmek ve 2 gün ayrı kalmak ona zor gelse de sırf bana moral olsun diye kendi elleriyle beni uçağa bindiriyor.
O akşam Antep'in en güzel mekanında akşam yemeği organizasyonuna katılıyorum bir prenses edasıyla.
Mekan kapısında can dostum içerde ise tüm yöneticilerim , çalışma arkadaşlarım sıcacık karşılıyor beni...
Antep'te yenilmesi gereken tüm yemekleri yiyorum arkadaşlarımla.
Gündüz herkes toplantıda ama ben torpilliyim ya oda da tv karşısında keyif yapıyorum direnimle.
En son akşam Urfa'ya geçip bir sıra gecesine katılıyoruz.
Türküler , çiğköfte , halaylar derken bende geri kalmıyorum oynamaktan...
Hem de direnimle...
Ertesi sabah ise bir Halfet turu,İmam çağdaş , çarşı gezisinden sonra koca bir mutluluk ve mideyle aslında en önemlisi tüm derdimden, tasamdan kurtulmuş bir şekilde İstanbul'a oğluma ve eşime dönüyorum.
Not : Bu hastalığımı öğrendikten sonra omuz hizasında olan saçlarımı 3 kere kestirmeye gittim. Her seferinde de kısacak kestireceğim dedim ama maalesef cesaret edemediğim gibi belki dökülmez diye de umut ettim.
Ne kadar da iyi gelmiştir sana bu iş gezisi :)
YanıtlaSilkendinize çoook iyi bakın