Bir cafe açmak yıllardır hayalimdi.
Ama bunu yapmaya hiç bir zaman cesaretim olmadı.
Ta ki meme kanseriyle tanışıp kendime , özüme döndüğüm zamana kadar...
Tedavim bitmiş ve kurumsal hayatıma geri dönmüştüm.Ve bu hayata sadece 1 sene dayanabildim.
"Buraya ait değilsin" diye bangır bangır bağırıyordu yüreğim...
Ve sonunda kararımı verip hayalimi gerçeğe dönüştürmek için ilk büyük adımımı attım.
10 yıl boyunca emekle çalıştığım ve çok sevdiğim firmama gözyaşları içinde istifa dilekçemi verdim. Neden ağladığımı bende bilmiyordum.Ama görüşmenin sonunda kendimi tıpkı kanatlanmış bir kuş gibi hissettim.
Bir bahar günü özgürlüğümü ilan ettiğim yere kavuştum. Adını da Saffran Cafe koydum...
Sevgilerimle...
