Kahrolmak

Çınar'ım...

Babaannesinden getiriyor babası. Evdeki kalabalığı, teyzelerini görünce çok mutlu oluyor.
Birde üstüne en sevdiği arkadaşı Osman gelmiş değmeyin keyfine...

Saatler ilerliyor herkes çıkıp gidiyor evine.

Ateş düşen evimizde ateş düşen yüreklerimizle kalıyoruz baş başa.

Çınar sanki hissetmiş gibi "Bu gece annemle yatıcam , babacım lütfen müsaade et annemle yatayım" diyor.

Nemli gözlerimiz buluşuyor eşimle. "Tamam oğlum, git annenle uyu bu gece" diyor.

Sarmaş dolaş yatıyoruz oğlumla.
Bir hikaye anlatıyorum Çınar'ıma. Tam gözleri kapanacakken ayağa kalkıyor ve bir öpücük konduruyor karnımdaki kardeşine.

Bir abi edasıyla diyor ki " Korkma kardeşim ben senin yanındayım"

O an yüreğim kanıyor...

Oğlum duymasın diye sessizce ağlarken uyumasını seyrediyorum küçük meleğimin...

Usulca kalkıyorum yataktan.Salona, diğer sevdiğim adamın yanına gidiyorum...

Sırf hafta sonumu rahat geçireyim diye benden sakladığı ama bu gerçekle tek başına mücadele ettiği koca 2 günün yorgunluğuyla uyuyakalmış koltukta...

Yüzüne dokunmak için eğildiğimde ise gözlerinden süzülmüş ama daha kurumamış yaşlarını görüyorum.

Bu hastalıkla beraber 17 yıldır tanıdığım,sevdiğim adamın belki de ilk defa gözyaşlarına dokunuyorum.
Kahroluyorum...